آسما نش را گرفته تنگ در آغوش
ابر با آن پوستین سرد نمناکش
باغ بی برگی
روز و شب تنهاست
با سکوت پاک غمناکش

ساز او باران. سرودش باد
جا مه اش شو لای عر یا نیست
ور جز اینش جامه ای باید
بافته بس شعله یزر تار و پودش باد
گو بروید یا نروید. هر چه در هر جا که می خواهد یا نمی خواهد
باغبان و رهگذاری نیست
باغ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست
گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد
ور به رویش برگ لبخندی نمی روید
باغ بی برگی که گوید که زیبا نیست
داستان از میوه های سر به گردو ن سا ی اینک خفته در تابوت پست خاک می گو ید
باغ بی برگی
خنده اش خو نیست اشک آمیز
جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد آرام
پادشاه فصل ها. پاییز

هیچی

آنجا که آفتاب آرزو

به سرخی می گراید و

                                نشانه های زندگی

                                                حکم بر فراموشی میدهد ،

 چاره ای نیست جز

 حرکت در مسیر سرنوشت...

روزها گذشت

و درخت انتظار

جز میوه ناامیدی

ثمری نداشت

                                                                باران شبانه نیز

                                                                                در تشنگی کویر غرق شد

آنچه در باغچه آرزو یافت می شد

                                عطر دروغین گل یاس بود و بس

باغ در اسارت گل پاییزی است

                اما دیگر بهانه ای برای ماندن نیست

                                باید موج شد و رفت

                                                باید برای استقبال بهار آماده شد

                                                                باید گل پاییزی را

در دست سرنوشت رها کرد

فراموش کردن تو ممکن نیست...

اما باید از تو گذشت...

برای رسیدن به صبحی بهاری

آرزوی رسیدن به تو را باید به صندوقچه خاطرات سپرد...

بازهم این کاغذ خیس نوشته ام را ناتمام می گذارد...

خداحافظ ای....